Şiir bir sanat, sanat ta bir toplumun “hayat damarlarından biri “ ise eğer, o damar kurutulmamalıdır.Hatta ne kadar gür akabiliyorsa o kadar gür akabilmelidir. Amazon Nehri gibi... Çoruh Nehri gibi önüne engeller konulmamalı, barajlar yapılmamalıdır sanatın... Elbette ki sadece şiir değil, bütün sanat dalları etkili olmalıdır toplumsal hayatta... Her bir sanat dalı toplumu besleyen geliştiren damarlar olarak rahatça ve en coşkulu ırmaklar gibi akabilmelidir.

          İçinde yaşadığımız toplumsal hayat kirli bir ırmak gibi akmaktadır.. Akıl almaz yozluk, hoyratlık, yolsuzluk, yoksulluk etkili olmaktadır. İnsan adına yaşanan ne kadar olumsuzluk varsa onları yer, yer, zaman, zaman etrafımızda yaşayarak görmekteyiz. Hatta bu olumsuzluklar zaman, zaman linç kültürünü bile egemen hale getirmeye başlamıştır. Farklı olanı ötelemeye, yok etmeye doğru giden bir tehlikeye dönüşmüştür. Toplumda tehlike çanları çalmaya başlamıştır.
             Eğer sanatın içine tükürülürse o linç edilmiş demektir. O zaman yerini başka bir şey alır ki onun adı sanat olmaz.
            Eğer bir ülkede şairler sürülür cezaevlerinde çürütülmeye çalışılırsa o zaman şairlerin yerini şiirin anlamını bile bilmeyen insanlar o boşluktan yararlanmaya kalkarlar. Kendilerini şair yerine koymaya çalışan meddahlar ortaya çıkar. Yazarlar tutuklanırsa yerlerini dalkavuklar alır. Bilim adamlarına hayat hakkı tanınmazsa yerlerini insanların kutsal saydıkları inançları bilim diye yutturmaya çalışanlar alır. Sanat adamları düşman gibi, hain gibi görülürse, gösterilmeye çalışılırsa o ülke iflah olmaz.

            Kitaplar yakılırsa, yayınevleri neyi basacaklarını şaşırırlar. Gerçek gazeteciler tutuklanırsa gazeteler yasaklanırsa, yerlerini dalkavuklar şakşakçılar alır. Fikirler suç sayılırsa yerlerini muskacılar üfürükçüler alabilir. Tiyatrolar engellenir, kültür evleri yıkılırsa vay o ülkenin haline...

            Eğer şiiri edebiyatı sanatın her dalını gerçekten seviyorsak önce bunların ne olduğunu anlamaya çalışmalıyız. Ülkenin gerçek sanatçılarına sahip çıkmalıyız. Uğur Mumculara, Yılmaz Güneylere, Ahmet Kayalara, Hirant Dinklere ne kadar sahip çıktığımızı sorgulamalıyız.

          Eğer sorgulamadıysak o zaman da kendini şair sanan, sanatçı sanan gazeteci sanan soytarılar ortaya çıkar. Gerçeklerin yerini almaya çalışırlar. Bu da sanata edebiyata, bilime, gazeteciliğe hakarettir. Aynı zamanda topluma da hakarettir. Yani önüne konulan her şeyi sanat diye, bilim diye kabul eden topluma...

                                                                   12. 10. 2010

                                 Necat BAYRAKTAR