Ülkemizde ne zaman rejim sıkıntıya, krıze düşse akla ilk gelen düşünce, güçlü bir yürütme organı oluşturmak oluyor. 1980 öncesi cumhurbaşkanlığı seçimi krizinde  Milliyetci Cephe hükümeti başbakanı Süleyman Demirel tarafından gündeme getirildi. O zaman Demirel şöyle diyordu << Çok parçalı mecliste cumhurbaşkanını seçemiyoruz. En emin yol millete gitmek, cumhurbaşkanını  millete seçtirmektir.>> Cumhurbaşkanının statüsü değiştirilerek yetkilerinin artırılması( Büyük Millet Meclisinin feshetmek, genel seçime gitmek.v.s.) Böylece krizden erken çıkmak.

       Aynı düşünceyi Milliyetçi Hareket Partisi M.H.P. dillendirmiş Server Tanilli Devlet ve Demokrasi adlı kitabında<< Tekelci sermayenin vurucu gücü  faşist Milliyetçi Hareket Partisinin programında cumhurbaşkanını milletin seçmesi somutlaşmış seçim bildirgesinede girmişti>> diyor. Recep Tayip Erdoğan’da teyit ediyor.<< Alparslan Türkeş’te istiyordu>>   diyor. Yine Server  Tanilli<> diyor.

Tarihteki  örneklerden görüyoruz ki hangi rejim ve anayasa içinde olursa olsun genel oyla seçilmiş cumhurbaşkanı bu makama oturmakla yetinmiyor. Tüm kamu gücünü elinde toplayıp diktaya kayıyor. Çünkü, seçmenlerin doğrudan verdiği oyla seçilen cumhurbaşkanı giderek devletin tek güçlü organı haline geliyor.

          Birinci Dünya harbinden sonra A.B.D. yi örnek alan Almanya Parlamenter rejimi benimsemiş olmasına rağmen yürütmeyi güçlü kılmak adına cumhurbaşkanını genel oyla seçip yetkilerini genişletmişti. Hükümetler üstünde sürekli müdahalelerde bulunarak hükümetleri çalışamaz hale getirdi. Bunun sonucu olarak 1933te yetki kullanan kurumlar  Hitler’in eline teslim edildi. Sonuç 2. Dünya harbi Dünya kana bulandı.

          Yine 1962de Fransa’da yapılan anayasa değişikliği ile De Gaulle milletin oyu ile cumhurbaşkanı seçilmiş ancak o da tek adam  rölüne soyunup başkanlık yetkilerini kullanmaya kalkmıştır.

          Parlamenter rejimde kuvvetler ayrılığı ve eşitliği vardır. Yani Yürütme (Hükümet), Yargı (Bağımsız mahkemeler) ve Yasama (Meclis) Herbirinin ayrı ayrı görev ve sorumlulukları vardır. Hepsi birbirine eşit güçtedir. Bizim sistemimiz parlamenter sistemdir.

           Başkanlık sisteminde yürütme ve yasama güçlerinin bir çoğu başkanda toplanır. Bu sistemde (Başkanlık sistemi) hangi organın hangi yetkileri kullanacağı açık açık belirtilir. Böylece yetki kullanımında kargaşa çıkmaz. Başkanlık sistemine geçen ülkelerde rejim başkanlık sitemine göre düzenlenir, gereklı yasal düzenlemeler yapılır  öyle geçilir. Bizde böyle bir düzenleme yok.

           Başkanlık sistemiyle yönetilen ülkeler var. Onlardada demokrasi var. Ancak onların vatandaşları arasında uzlaşma kültürü gelişmiş. Bizim gibi kutuplaşmamış. Onlar kalkınmış milli gelirleri yüksek ülkeler. İç meselelerini halletmiş ülkeler. Bizim iç sorunlarımız var. Kürt sorunu, Alevi sorunu Azınlıklar sorunu v.s. Başkanlık sistemi bize uymaz. Ayrıca Cumhurbaşkanımız R.TayyipErdoğan’nındavranışlarına bakın. Kanunlara uymuyor. Kendi siyasal  görüşünde olanlara haksız çıkar sağlıyor. Denetlenemiyor. Güçler eşitliğine dayalı sistemde bile Yargı ve yürütme gücüne müdahale ediyor, hatta elinde tutuyor. Birde başkan olduğunu düşünün.

        Son söz Server Tanilli’nin "Demokrasiyi güçlü liderlere değil güçlü kurumlara emanet edin."

                                                                                   Adem Kaya