Necat Bayraktar’ın ölüm haberini aldığımda içime derin bir sızı yerleşti. Sakarya’da oturduğumuz yıllarda yolumuz Sayşad’da kesişmişti. “Bedevra Çatılı Evler” adlı kitabını benim için imzaladığı o günü hâlâ dün gibi hatırlıyorum. O günün sıcaklığı, onun içten gülümseyişi, kelimelere verdiği anlam, belleğimde yer etmiş kıymetli bir anı olarak kaldı.

Ve şimdi...

O, ardı ardına kopan sonbahar yapraklarından biri olup gitti.

Oysa ben böyle bir vedayı, bu kadar erken beklemiyordum.

Sanırım kavilleştiler: “Buluşuruz,” diye.

Bana göre şimdi yine şiirli bir dost meclisi kuruldu oralarda.

Nizamettin İlhan, Huriye Acar, Leyla Kocaoğlu Kanbak ve Necat Bayraktar, çoktan diz çöktüler o sessiz sofrada. Şiirlerini fısıldaşarak birbirlerine sunuyorlardır belki de...

Necat Bayraktar, Artvin’in dağlarında, halkın yüreğinde yankılanan bir sesti. Öğretmen kimliğiyle nice gönüllere dokundu; şair yüreğiyle dağların, köylerin, yoksul ama onurlu hayatların ruhunu kelimelere işledi.

“Bedevra Çatılı Evler”, onun yalnızca bir kitap adı değil, aynı zamanda Anadolu’nun, doğunun, taşranın, sessizce akan zamanın özeti gibiydi.

Şiirlerinde halkın sesini duyduk.

Doğanın, yalnızlığın ve derin bir insan sevgisinin izlerini sürdük.

O, kelimeleriyle bir coğrafyayı yeniden inşa etti; duygularla ördü her dizeyi.

Bugün o evlerden birinin çatısı eksildi.

Ama ismiyle, sözüyle, bıraktığı mirasla, Necat Bayraktar bizimle.

Yüreğimizde şiir gibi yaşamaya devam edecek.

Güle güle güzel insan.

Şiirin yoldaşı, sözün emekçisi…

Gittiğin yerde rüzgârlar da sana şiir okur elbet.

26 Haziran 2025

H. Çiğdem Deniz

( Şair - Yazar)